vrijdag 31 augustus 2007

Ideeën spuien (2)

Ik ga nog even door met spuien. Zoals voorgaand bericht laat zien, is internet het ideale medium om ideeën te spuien. Sterker nog, dank zij internet worden er meer ideeën gemaakt dan ooit. Alleen al omdat er tegenwoordig allerhande artikelen te personaliseren zijn (zoals je koffer! - nooit meer zoeken op de lopende band!), worden we uitgedaagd en geprikkeld om mee te doen.

Bedrijven zien dat ook meer en meer, want steeds vaker schakelen zij doelbewust consumenten in om ideeën te leveren. Nintendo roept expliciet gebruikers op om nieuwe gameconcepten te bedenken, meldt trendwatcher van het jaar Reinier Evers in Intermediair. Zelf gaat hij daar binnenkort ook mee aan de slag. Via de website Quicksuggestion.com laat hij klanten suggesties leveren voor verbeteringen. De scheiding tussen producenten en consumenten vervaagt daardoor.

Wat ooit een simpele ideeënbus was in de gang van een bedrijf, is nu uitgegroeid tot een geweldig omvangrijk fenomeen. Innovatie is niet meer voorbehouden aan een select groepje denkers; iedereen mag en kan meedenken. Ook hier vervagen de grenzen tussen bedenkers en uitvoerders. De ideeëndemocratie.

donderdag 30 augustus 2007

Ideeën spuien (1)

Loop je rond met ideeën? Hier kun je ze kwijt:
  • Bij 'Dit is dit', een kunstcollectief uit Den Haag dat graag chaos creëert en verwarring zaait. Aan het Advertising Space Project dat de kunstenaars op dit moment uitvoeren, kan iedereen meedoen. Het collectief heeft namelijk enkele reclameplekken opgekocht in de stad, onder meer op de treinstations. Wie een idee heeft om die ruimte te vullen met iets niet-commercieels kan dat idee inzenden.
  • Of stuur je idee naar De IJskast, een podium voor 'mensen met oplossingen'. Zoals een idee voor Schiphol om de in beslag genomen nagelschaartjes en flesjes parfum weer aan de eigenaars te retourneren. Ideeënmakers kunnen ook antwoord krijgen! Zo schrijft mode-ontwerper Frans Molenaar dat hij het eigenlijk een prima idee vindt om warme truien in de winter tot een gewild mode-artikel te maken. Als truien weer hot zijn, kan de verwarming een graadje lager. En dat is uiteraard weer beter voor het klimaat.
  • Gouden ideeën en suggesties kun je ook droppen in de virtuele ideeënbus Should Do This. Hier kun je de meest uiteeenlopende suggesties kwijt over producten, bedrijven en personen over de hele wereld. Anderen geven aan of ze het een goed idee vinden en schatten in of het gerealiseerd kan worden.
  • Heb je een idee om de armoede te bestrijden? Die ideeën zijn welkom bij Een, de campagne van samenwerkende hulporganisaties om het bereiken van de millenniumdoelstellingen een stap dichterbij te brengen.
  • Een eigen boek is natuurlijk ook een uitkomst voor het spuien van je eigen ideeën. Desnoods in de oplage van één exemplaar, bij Maak mijn boek. Andere plekken om je eigen boek te laten drukken zijn Lulu en Blurb (de laatste ook voor het in boekvorm uitbrengen van blogs). De sites bevatten veel ideeën om je op weg te helpen.

woensdag 29 augustus 2007

Drink for thought

Zit je dit stukje te lezen en heb je een uur lang geen water gedronken? Doe het dan snel!

Hersenen bestaan voor 80 tot 90 (!) procent uit water (diverse bronnen noemen verschillende cijfers). De hersenen reageren heel direct op vochtverlies in de vorm van een gebrekkig concentratievermogen, vergeetachtigheid en hoofdpijn. Bij slechts 2 procent vochtverlies zou je zelfs al een warrig kortetermijngeheugen kunnen krijgen!

Waarom is dit zo? Water speelt een cruciale rol bij het voorzien van de hersenen van zuurstof. Het vermogen van hemoglobine om zuurstof te ‘dragen’ wordt met 100 tot 1000 keer vergroot. Verder heeft water een positieve invloed op de spijsvertering, waardoor essentiële voedingsstoffen sneller door het lichaam worden vervoerd en op de plek komen waar ze nodig zijn tijdens het leren. Ook lichaamsbeweging bevordert trouwens de zuurstoftoevoer naar de hersenen

Kortom, water zorgt voor een betere concentratie en daarmee voor een beter leervermogen én creativiteit. In dit licht is het uitermate vreemd dat watergebruik op scholen – als de leerplekken bij uitstek - zo weinig aandacht krijgt. Want met minstens anderhalve liter water per dag gaat het concentratievermogen met sprongen vooruit.

Mijn idee is daarom om alle kinderen standaard een flesje water op hun tafeltje te laten zetten. Simpel en makkelijk uitvoerbaar. Helemaal mooi zou een eigen fonteintje in de klas zijn, waarbij kinderen het flesje regelmatig kunnen aanvullen. Een klein fonteintje in de slecht bekend staande schoolwc’s lijkt me minder geschikt. Maar ik vind het ook weer overdreven om de watercooler-industrie binnen te halen voor dit doel: energieonvriendelijk en tamelijk overbodig.

Jammer voor de visolie en de chocolade. Het beste ‘voedsel’ voor de hersenen zou wel eens water kunnen zijn.

dinsdag 28 augustus 2007

Buurtzuper

Ketenbeleid. Als ik dat woord hoor, dan denk ik aan een aantal organisaties die samenwerken in een keten (en daarvoor kennelijk iets beleidsmatigs bedacht hebben).

Maar het ketenbeleid van de gemeente Barneveld is heel wat anders: het gaat over de gemeentelijke eisen aan samenkomsten van jongeren in keten, caravans en schuren!

Wat creatief taalgebruik betreft valt er nog wel wat te leren van de jongeren die deze keten wekelijks bezoeken om zich ''in te drinken". De plattelandsjeugd noemt deze honken kiependarp, stamphok, zuipkeet, buurtzuper of tankstation. Die woorden laten in ieder geval aan duidelijkheid niets te wensen over.

Barneveld, gemeente van kippen- en drankhokken.

donderdag 23 augustus 2007

Eten is leven (2)

Kookboeken zijn voor mij meeslepende boekwerken, waar je ook nog uit kunt koken. In de krant lees ik dolgraag de culinaire columns van Sylvia Witteman en mijn nieuwe heldin Janneke Vreugdenhil. Op televisie bekijk ik graag kookprogramma's of het geweldige programma Keuringsdienst van Waarde. En in de Bijenkorf vind ik mezelf opvallend vaak terug tussen de delicatessen en prachtig vormgegeven keukengerei op de kookafdeling.

Waarom? Voedsel geeft inspiratie, denk ik. En een goed gevoel, die veel met vroegere ervaringen te maken hebben. Het draadjesvlees en de koetjesrepen van oma. Het restant elleboogjesmacaroni, dat mijn moeder 's zaterdags opbakte in de koekenpan en dat wij bij de lunch met smaak opaten. Het mini-marsje dat wij tijdens het huiswerk maken toegeworpen kregen. Eetherinneringen vullen niet alleen je maag maar ook je hart, schrijft Janneke Vreugdenhil terecht op haar website.

Zonder eten geen leven. Maar ook geen leven zonder eten. De grootse momenten in het menselijke bestaan worden altijd opgeluisterd met het nuttigen van voedsel. Van de bruiloftsmaaltijd tot het Staatsbanket en het Laatste Avondmaal. Met eten worden vriendschappen bezegeld, de lente verwelkomd en familiebanden aangehaald. En vooral: eten doe je samen.

Eten en denken aan de bereiding daarvan, dat mogen we gelukkig ons hele leven blijven doen.


NB. Voedsel bereiden geeft trouwens ook inspiratie voor een column!

woensdag 22 augustus 2007

Mijn woordenboek (Breindrein)

Een breindrein (zelfst. nw, m) is een woord, zinnetje of lied dat langdurig en hardnekkig in je hoofd blijft hangen. Soms is het iets dat opgelost moet worden, zoals een puzzelwoord. Vooral makers van cryptogrammen hebben vaak langdurig last van breindrein. Schrijvers en dichters hebben te maken met woorden die door hun gedachten spelen, zonder dat ze weten hoe ze deze op papier moet zetten. Voor dichters is het woord breindrein daarnaast ook een zelfstandig naamwoord dat hen tot nieuwe poëzie inspireert.

Wanneer de slangen van het brein
Zich volgevreten hebben aan de dingen-
Elke klank zich tot een drein
Verlangzaamd heeft
(Paul Rodenko, Dichterschap)

Maar de rest hersens breint en dreint
(Lucebert, Zwaarte II)

In het Zuid-Afrikaans is het woord breindrein bekend als variant van het Engelse woord braindrain (kennisvlucht).

Ontdreinen (werkwoord) is het inzetten van manieren om hardnekkige gedachtestromen te kanaliseren. Met behulp van diverse meditatietechnieken, muziek of visualisatie wordt de drein weggenomen.

De teloorgang van een bijna-monument

Het ministerie van Financiën wordt binnenstebuiten gekeerd. Nu de renovatie in volle gang is, kijken voorbijgangers dwars door het geraamte van betonnen palen naar de kale binnenkant van het gebouw. Maar ook als de bouwwerkzaamheden volgend jaar voltooid zijn, zal het gebouw zich meer bloot geven dan ooit. De hoekpunt en de bovenkant worden namelijk voorzien van glazen voorzetstukken (illustratie linksboven). De ene binnentuin krijgt een glazen overkapping, de andere wordt een openbare groene ruimte (rechter illustratie). Op de Korte Voorhout komt bovendien een doorgang, zodat de binnentuin in de traditie van de Haagse hofjes komt te staan. Het gesloten karakter van het gebouw wordt er letterlijk mee opengebroken.

Maar vooral past het gebouw naadloos in een nieuwe traditie: open, krachtige en effectieve bouwwerken, die het gewenste imago van overheidsinstellingen dienen uit te stralen. Niet voor niets zijn het gebouw van de Tweede Kamer en de nieuwe ministeries van VROM en OCW toonbeelden van transparantie.

Historische blunder
Maar waarom is er in dat licht niet radicaal gekozen voor vernieuwing in plaats van het opnieuw aankleden van een betonnen skelet? Met het neerhalen van het oerlelijke gebouw van Financiën had de rijksoverheid namelijk niet alleen een geweldige kans gehad om een toegankelijk en aansprekend nieuw gebouw te presenteren bij de entree tot de Haagse binnenstad, maar ook om een historische blunder recht te zetten. Nog even wachten, en dan kan ook de Amerikaanse ambassade hopelijk neergehaald kan worden. En dan krijgt het Voorhout eindelijk weer helemaal zijn stijlvolle allure terug.

De schijn van geldsmijterij was zeker een argument voor het departement om het beton toch te laten staan. De overheid dient zuinig om te gaan met geld uit de schatkist, zeker als je als ministerie van financiën daarvan zelf de bewaarder bent. Daarnaast was de oorspronkelijke aanleiding voor de renovatie alleen een probleem met de klimaatinstallatie. Dat probleem bleek zo ingrijpend, dat een beperkte opknapbeurt niet afdoende was. Maar een heel gebouw neerhalen om tot een betere klimaatbeheersing te komen, was ook teveel van het goede.


Achteloze omgang
Wat bijna niemand weet, is dat er achter de schermen ook een heftige discussie is gevoerd over schoonheid, smaak en cultureel erfgoed. Het oude ministerie van Financiën mocht dan ogen als een foeilelijke grijze vesting, Jo Coenen keek er in zijn functie als rijksbouwmeester (2000-2004) met andere ogen tegenaan. Het robuuste gebouw is in Nederland namelijk één van de weinige bouwwerken in de stijl van het Brutalisme (afgeleid van de Franse term voor ruw beton: beton brut). Het ontwerp van de toenmalige rijksbouwmeester Jo Vegter en RGd-architect Mart Bolten - dat in 1975 opgeleverd werd - geldt zelfs als een van de beste voorbeelden van deze bouwstijl in Nederland.
Omdat Coenen zich zorgen maakte over de achteloze omgang met naoorlogse architectuur, selecteerde hij het bouwwerk als een van de overheidsgebouwen met een hoge architectonische en consistent doorgevoerde waarde die een beschermde status verdienen. Ook de door Mien Ruys ontworpen binnentuin, met de voor haar zo karakteristieke bielsen en vijverpartijen, is volgens Coenen het behouden waard.

In 2001 besloot het ministerie van Financiën tot renovatie. Onder politieke druk werd de renovatie uitgevoerd in de vorm van een PPS-project. Het ontwerp, de bouw, financiering, onderhoud en uitvoering werden volledig aan marktpartijen uitbesteed. Met DBFMO (Design Build Finance Maintain Operate) gooide het departement in de aanbestedingswereld hoge ogen.

Ontzag
Maar ja, die architectuur. Jo Coenen had het gebouw ondertussen wel het predikaat van ‘bijna-monument’ bezorgd. Dit was weliswaar geen wettelijke status, maar hiermee sprak Coenen wèl de verwachting uit dat het gebouw bij het bereiken van de 50-jarige leeftijd de monumentenstatus zal krijgen. Het was dus zaak het gebouw niet voortijdig te verknallen. “De ruwe stijl, onder meer gewapend beton dat in het zicht blijft, heeft eerlijke uitstraling dat ontzag inboezemt”, zei minister Sybilla Dekker in juli 2006 in een toespraak. “Dat karakter moet tijdens de renovatie van het gebouw behouden blijven.”

Niet dus. Want de enorme metamorfose die het gebouw nu ondergaat, lijkt die uitspraak volledig te ondergraven. Waar het brutalisme zich kenmerkte door het onbedekt laten zien van ruwe materialen, worden er nu glazen constructies aan het pand toegevoegd die er een hele andere uitstraling aan geven. Een zilverkleurige verf bedekt de grauwe, maar zo typerende betonkleur. Zelfs de typerende vijvers van Mien Ruys met hun uitgekiende reflecties en bijpassende kunstwerken (de foto hieronder) zijn volledig verdwenen.

Van een gesloten vesting wordt het gebouw nu helder, transparant, licht en luchtig. Het naar binnengekeerde karakter verdwijnt. Dat past inderdaad in de tijdgeest van 2007, maar met brutalisme heeft het niets meer te maken.

En de rijksbouwmeester? Die trok zich in oktober 2004 terug uit het proces, omdat de architectonische kwaliteit in deze vorm van aanbesteding niet kon worden gewaarborgd. Mels Crouwel nam zijn plaats in als nieuwe rijksbouwmeester.

Onenigheid
Inmiddels heeft het aannemersconcern Safire (dat staat voor Samen Financiën Renoveren!) een Europese nominatie gekregen voor de innovatieve en duurzame wijze, waarop de renovatie gestalte heeft gekregen. Maar het is ook een contractvorm die met name bedoeld is om projecten voor minder geld uit te voeren. In het huidige model heeft rijksbouwmeester onvoldoende mogelijkheden om zijn opvattingen in te brengen, concludeerde Heleen Geerligs in haar afstudeeronderzoek ‘De rijksbouwmeester in DBFMO-projecten’. Bij deze wijze van aanbesteden kiezen de marktpartijen de architect. De rijksoverheid heeft geen enkele stok achter de deur om de kwaliteit van de architect af te dwingen.
Het nieuwe ontwerp oogt open en transparant, maar ondertussen is de onenigheid over de architectonische betekenis van het gebouw dus onder de tafel geveegd. Zo weerspiegelt het nieuwe gladgepolijste pand toch nog zijn werkelijke innerlijk. Want de 'brute eerlijkheid' van het beton zal in het gerenoveerde gebouw grotendeels weggewerkt zijn achter zakelijk glas en zilververf.

woensdag 15 augustus 2007

Ontstoffen

Schuren, zemen, wassen, poetsen, opruimen en sjouwen. Als je veel van dit soort klusjes doet op een dag, zou dat toch het hoofd vrij moeten maken voor het ontwikkelen van briljante ideeën. Maar niks hoor. Hoogstens ontstaat er voortschrijdend inzicht hoe ik het aantal tassen nóg verder kan terugbrengen. Of ik perfectioneer het systeem om nóóit met lege handen de trappen op- en af te lopen: overgebleven tegeltjes naar de vliering, vers gewassen poetsdoeken en dozen met keukenspullen weer naar beneden.

Ondertussen doe ik toch wel enkele verrassende ontdekkingen. Dat ik best kan leven met minder dan dertig kruidenpotjes, bijvoorbeeld. Of dat de deur van de kelderkast helemaal niet opnieuw geschilderd hoeft te worden, maar dat een grondige schoonmaak afdoende is. En ik herontdek de Wet van Behoud van Stof. Naarmate je het aan de ene kant meer weghaalt, wolkt het aan de andere kant des te sterker naar boven.

En dan is er ook nog volop gelegenheid om ons te verbazen over ons eigen gedrag. Want we houden ons na de grote verbouwing al lang niet meer alleen bezig met het grote ontstofwerk, maar we vinden onszelf ook terug zilverpoetsdoek of met naald en draad om oude poppenkastpoppen te repareren. Nu we toch bezig zijn, sorteren we ook de stapels achterstallige administratie en ruimen vergeten archiefdozen op. Met als resultaat dat we om de twee dagen nieuwe tassen oud papier bij de container afleveren.

Gelukkig vinden de jongens het allemaal prachtig. Jasper wil nog meer naaiklusjes. Niels huppelt mee naar de afvalcontainers. En beiden vonden het verwijderen van de oude vloerbedekking van de trap het allerleukste wat op die vakantiedag te doen was geweest. Morgen willen ze wéér klusjesdag.

zaterdag 11 augustus 2007

Gevulde kinderhanden


De kunst van het verheugen

Wat is er nóg leuker dan vakantie vieren, naar een voorstelling gaan, iets moois kopen of lekker eten? De voorpret!

Alleen al wanneer we in een kookboek bladeren, komt in onze hersenen het 'verwachtingssysteem' in actie. We verheugen ons op het smakelijke gerecht, het water loopt ons zelfs al in de mond. Bovendien komt er wederom dopamine vrij: het stofje dat ons niet alleen een prettig gevoel bezorgt, maar ons ook aanzet tot doelgericht handelen. In dit geval om de ingrediënten bij elkaar te verzamelen. Een mens is ook nog eens zó geprogrammeerd dat hij doelgericht handelen prettig vindt. Daarom is een zelfgemaakt gerecht waar je de nodige moeite op hebt gedaan, zo veel lekkerder dan een kant-en-klaar-schotel die alleen maar opgewarmd hoeft te worden.

Handig om te weten dat voorpret zo'n belangrijke rol speelt in ons welbevinden. Maar nog leuker wordt het als je 'voorpret' strategisch inzet om onlustgevoelens te bestrijden. Stefan Klein haalt in het boek 'De geluksformule' het voorbeeld aan van filestress. De benauwde plek en de onmacht iets aan de situatie te doen geven de filerijder alle reden om zich gefrustreerd te voelen. Hij kan proberen die gevoelens te bestrijden, bijvoorbeeld door de tijd te doden met ingesproken boeken of een taalcursus. Maar nóg effectiever dan het afzwakken van negatieve gevoelens is het oproepen van nieuwe positieve gevoelens: door je ergens op te verheugen. Bijvoorbeeld op de cappuccino en de warme croissants die je bij aankomst zult verorberen alvorens aan het werk te gaan.

Dus laten we voorpret gebruiken als tegengif tegen al die andere zaken die ons hinderen of ons gemoed pijnigen. Haal versgemalen koffie, zet het weg en laat de heerlijke geur iedere keer je neus prikkelen als je de kastdeur opent. Organiseer een topfeest. Stippel een reis uit. Het kan niet gek genoeg, want de daadwerkelijke uitvoering is niet noodzakelijk. Kortom: maak plannen.

Ongeluk zit in een klein hoekje. Geluk ook.

vrijdag 10 augustus 2007

De ijsjesfactor

Helpt loonsverhoging om werknemers te belonen en te stimuleren tot nog betere prestaties? Nauwelijks of hoogstens tijdelijk, zo blijkt uit wetenschappelijk onderzoek. Honderd euro extra op de girorekening wordt natuurlijk zeker gewaardeerd, maar de werknemer is al snel gewend aan het hogere salaris. En de persoon in kwestie voelt zich nauwelijks geprikkeld om extra zijn best te doen, laat staan dat zijn creativiteit gestimuleerd wordt.

Dat kan beter én goedkoper. Uit enkele opmerkelijke experimenten van psychologe Alice Isen bleek dat vriendelijke opmerkingen en kleine verrassinkjes veel meer effect hebben. Kleine cadeautjes brachten artsen tot creatieve topprestaties, schrijft Stefan Klein in zijn boek 'De geluksformule'. In hun euforische stemming wisten ze veel bedrevener en fantasierijker een diagnose te stellen. De onverwachte gift liet de dopaminespiegel in de hersenen van de artsen licht stijgen. En dopamine zet de grijze cellen aan tot informatieverwerking en sterkere concentratie.

Een prettige verrassing kan het denken dus soepeler laten verlopen. Hoe blijer iemand is, hoe meer creativiteit en betere beslissingen. Bedrijven doen er daarom goed aan hun werknemers af en toe te verblijden met een Sinterklaassurprise, een schouderklopje of een ijsje op een warme zomerdag. Al blijft het natuurlijk wel de kunst om deze "ijsjesfactor" telkens weer onverwacht toe te passen.

Voorraadkastjeseten

Het idee is natuurlijk geweldig. Op de website Cooking by numbers kun je aanvinken welke ingrediënten er in je koelkast en in je voorraadkast staan. Vervolgens levert de zoekmachine het bijpassende recept. Een uitkomst, want de voorraad levensmiddelen uit de tijdelijke zolderkeuken, het opgeslagen proviand op de vliering en de ingekochte spullen op de Franse camping blijken niet compatible met de nieuwe keukenlades.

De uitwerking van dit idee schiet echter helaas tekort. Op het lijstje had ik zeker de helft van het aantal ingrediënten aangeklikt, maar toch kwam er als resultaat alleen een recept voor hash browns (geraspte gebakken aardappels). Maar daar wordt mijn voorraadkast niet merkbaar leger door! Bovendien wil ik niet allereerst van de aardappelen af, maar van de blikken ananas, potjes mosterd in diverse soorten, het assortiment bonen en flessen schenkstroop....

Vanavond ging ik dus zelf aan de slag. Met mezelf maakte ik de afspraak vandaag géén nieuwe levensmiddelen in te slaan, maar uitsluitend met het aanwezige proviand te koken. Dat bleek prima te lukken.

Mosterdsoep

Benodigdheden:
1 potje ambachtelijk bereide mosterd met dille
1/2 liter melk
1 bouillonblokje
allesbinder
1 sjalotje

Keer het potje om in de soeppan (de hoeveelheid stond gelijk aan circa 5 eetlepels)
en meng het met de melk. Breng het zachtjes aan de kook.
Voeg het bouillonblokje en het fijngesnipperde sjalotje toe.
Bindt de soep een beetje met allesbinder.


Bonensalade

Benodigdheden:
1 pot bruine bonen
1 klein blikje ananas
1 halve rode paprika
1 sjalotje
2 bolletjes gember
2 eetlepels maiskorrels
1 eetlepel balsamico-azijn
2 eetlepels slasaus
1 tl. thijm

Laat de bonen uitlekken. Voeg de kleingesneden ananas, paprika,
sjalot, gember en maiskorrels toe. Maak een dressing van balsamico-azijn,
slasaus en thijm en giet deze op de salade. Schep het geheel om.


Toen het eten gereed was, zagen we ook nog kans om een teruggevonden flesje fruitlikeur te verwerken in een drankje. Resultaat: drie stukken glaswerk en een blikje weg. En een lekkere maaltijd natuurlijk, die nog aangevuld werd met enkele restjes van gisteren.

Doelstelling voor de komende weken: nieuwe ideeën om nog van de voorraad zakjes vanillesuiker, olijven en tapenade af te komen...

Vliegende Niels

donderdag 9 augustus 2007

Roman zoekt nieuwe lezer

Ik heb het behaaglijke voorkomen van het ideale zomerboek: lekker dik, intrigerende foto op de omslag, de belofte van een intrigerend en literair verantwoord mysterie. En dan ook nog met Barcelona als plaats van alle handelingen: dat smaakt naar zoenerige zon en zalige zwierigheid.

Massa's mensen hebben mij al gelezen - mijn uitgever pronkt met enorme verkoopsuccessen - én van mij genoten (zeggen ze). Dus met mij loop je geen enkel risico als je op je vakantiebestemming een heerlijk meeslepend verhaal met een mediterraan tintje wil lezen.

Je moet natuurlijk niet vies zijn van barok en exorbitant taalgebruik. Voor liefhebbers van een zuivere, afgewogen en eenvoudige stijl ben ik niet geschikt. Je moet trouwens ook niet al te zwaar tillen aan een afgewogen vertelperspectief en interne romanlogica. Mijn hoofdpersoon Daniël kan als ik-persoon best als tienjarig jongetje ingewikkelde metaforen hanteren om het Kerkhof der Vergeten boeken te omschrijven. En natuurlijk kan hij wel een vreemdeling over het hoofd zien om vervolgens toch het naargeestige uiterlijk van deze engerd uit de doeken te doen.

Ik snap dan ook echt niet waarom mijn lafhartige lezeres mij de afgelopen weken niet volledig geïnhaleerd en diep genietend uitgelezen heeft. Ze zei dat ze ondanks haar hikkende aarzelingen bij het allereerste hoofdstuk toch echt haar best gedaan heeft om te ontdekken waarom dat dit zo'n opmerkelijk onhollands boek zou zijn. Maar dat de opeenstapeling van overdreven omschrijvingen na zestig zwaarbeladen bladzijden toch echt ondraaglijk begon te worden.

Zonde natuurlijk, want zo blijft het overgrote deel van mijn geweldige bladzijden ongelezen. Dus, wie mij hebben wil, krijgt mij zo spoedig mogelijk toegespeeld. Redt mij van het Kerkhof der Vergeten boeken!

Wasgetekend,
Schaduw van de wind (geschreven door Carlos Ruiz Zafon)